In onze laatste nieuwsbrief (op verzoek, kun je op de lijst daarvoor worden gezet) schreef Cor een verslag van zijn reis naar Oekraïne, dit is een deel daarvan:
In juni heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar het door de oorlog getroffen Oekraïne gereden. Mijn vertaler Nastya vergezelde me, en dat was erg geruststellend voor me. Zij kan als Oekraïense veel beter dan ik uitleggen wat ik kom doen. Van de oorlog zelf heb ik niet veel gemerkt. Er staan bemande en meestal onbemande roadblocks, en af en toe klinkt het geluid van sirenes over de huizen.
We begonnen in de stad Chernivtsi, in het zuidwesten. Een grote stad met fraaie architectuur, nog ongeschonden door de oorlog, maar met een grote toevloed aan vluchtelingen uit oost- en zuid-Oekraïne. Die situatie kwam ik telkens tegen: alle beschikbare woonruimte was door vluchtelingen in gebruik genomen. We bezochten vergezeld door de plaatselijke curator van ‘Hesed’ (de Joodse zorgorganisatie) enkele adressen. Verder waren we tegenwoordig bij het laden van een grote vrachtauto met hulpgoederen van JOINT, de Amerikaans-Joodse hulporganisatie, bestemd voor de stad Kharkiv in het oosten van het land. We bezochten een Joodse begraafplaats en een kleine kliniek in een conglomeratie van 7 dorpjes in de provincie, en we overlegden met plaatselijke leiders over noodzakelijke medische apparaten en hulptransporten. Wat dat laatste betreft vertegenwoordig ik dan het Nederlandse werk van ‘Nachamu Nachamu Ami’ uit Renswoude.
Via Joodse vrienden in de stad Dunaevtsi kreeg ik de vraag of er schoolmeubilair beschikbaar is, en die vraag speelde ik direct door naar Nachamu Nachamu Ami. Antwoord: ja, in de zomer komt er meubilair vrij uit een school die tafels en stoelen aan het vervangen is. Hopelijk komt zo’n transport aan vóór 1 september, wanneer in Oekraïne de scholen weer starten. We zijn vervolgens doorgereisd naar de provincie met de gelijknamige hoofdstad Vinnitsya. Daar betrek ik dan ‘mijn’ appartement, dat ik al jaren telkens voor zo’n 14 dagen huur, en van daaruit rijden mijn vertaler en ik dan naar veel adressen. De weg ken ik inmiddels op mijn duimpje.
In het stadje Mogilov-Podolski kreeg ik de vraag of ik wist hoe ze voor het plaatselijke ziekenhuis aan een ambulance zouden kunnen komen.
In Mogilov-Podolski helpen we maandelijks een gepensioneerde lerares Engels, die lijdt aan schizofrenie en altijd op bed ligt. Omdat ze maar alleen is houdt de thuiszorg die ze krijgt niet op bij enkele uren per week, maar de verzorgster staat in feite dag en nacht paraat. Telkens worden mij schrijnende situaties voorgelegd, en gelukkig worden
sommige noodsituaties opgelost. Mijn werk is hier nog niet klaar, ik hoop nog dit jaar terug te keren.
Eigenlijk heeft Cor in Oekraïne 3 petten op:
1. De hulpverlening aan Joden doet hij op het ogenblik vanuit een familiefonds (Stichting Het Nieuwenkampfonds).
2. Voor Nachamu Nachamu Ami, is hij contactpersoon voor hulptransporten vanuit Nederland.
3. Als het dingen betreffen die te maken hebben met de Holocaust, dan zit hij daar namens Stichting Desert Rose; de presentaties op scholen bijv. hoewel daar nu ook even een pauze in is vanwege de oorlog.