Tijdens onze reis naar Israël, begin mei, namen we op verschillende manieren afscheid.
Drie dierbare mensen overleden dit jaar, we bezochten hun graven en de achtergeblevenen.
Maar we namen ook afscheid van de vele mensen met wie we in de loop van de jaren een vriendschapsband hebben opgebouwd en dat betekende vaak een afscheid met tranen. Als we terugkijken op onze werkwijze zijn we dankbaar dat we altijd gekozen hebben voor persoonlijke aandacht. Onze steeds terugkerende bezoeken hebben meer gedaan dan we zelfs konden bedenken. We werden een soort familie. Toch loopt de ondersteuning via stichting Desert Rose volgend jaar af en hebben we nu afspraken moeten maken hoe we dat doen.
